porrelaar
Senior
- Lid geworden
- 17 nov 2011
- Berichten
- 16.741
- Waarderingsscore
- 334
Veel mensen willen oud worden. Ik heb die wens zelf wat minder. Nu al heb ik af en toe het gevoel dat ik alle veranderingen niet meer kan bijhouden. Gisteren zag ik mijn voorland...
Ik was wat te laat van huis vertrokken en moest rennen om de bus te kunnen halen. Buiten adem kwam ik bij de bushalte aan. Was de bus al vertrokken? Nee, op het digitale bord met vertrektijden zag ik dat de bus een paar minuten vertraging had. Ik plofte neer op de bank in het hokje bij de bushalte om even uit te hijgen. Verderop zat een oude man op zijn rollator. Ik schatte hem een eind in de 80. Wilde hij met de bus mee of zat hij daar enkel wat uit te rusten?
Toen de bus arriveerde stapte ik in en checkte ik in met mijn OV-chipcard. Ik zat al op een stoel, toen ik merkte dat de oude man ook met deze bus mee wilde. Een vrouw stond snel op en hielp hem met het naar binnen tillen van zijn rollator. Ik voelde me wat schuldig, waarom had ik niet beter opgelet en die man geholpen? Die kans zou ik nog krijgen.
De man haalde zijn OV-chipkaart tevoorschijn en wilde die aan de buschauffeur geven. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Hij werd verwezen naar de kaartlezer die vlakbij de deur van de bus hangt. Bij zijn poging om om te draaien liet hij de OV-chipkaart vallen. De buschauffeur, een behulpzame jongeman, schoot direct uit zijn stoel, pakte de kaart op en voerde het inchecken uit voor de oude man.
De oude man stopte de OV-chipkaart in zijn jaszak en ging op weg naar een stoel. Hij liep zich echter direct klem. De rollator was te breed voor het gangpad. Hij kon geen kant meer op. Toen kon ik ook in actie komen. Met wat wringen en draaien kwam de man toch op een stoel terecht. Ik klapte de rollator in en bevestigde hem met een veiligheidsriem op de plek die gereserveerd is voor een rolstoel.
Eenmaal onderweg vroeg ik hem waar hij eruit moest. Aha, bij dezelfde halte als ik. Dan kon ik hem helpen. Maar had ik daar wel tijd voor? De bus had onderweg nog meer vertraging opgelopen. Misschien zou ik mijn aansluitende trein missen als ik deze man hielp. Ja mensen, deze egoïstische gedachte ging door mij heen.
Toen de bus bij onze eindhalte was aangekomen, had ik nog 3 minuten voor de overstap naar de trein. Ik maakte de veiligheidsriem los en draaide de rollator zodat de oude man deze direct kon pakken. Hij had zijn OV-chipkaart al in de hand om uit te checken. Hij was dus nog redelijk goed bij de pinken en wist dat hij uit moest checken. Alleen hield hij die kaart niet voor het apparaat waar je in- en uit kunt checken, maar voor het apparaat waarmee je in de bus bestellingen op kunt halen. Net zo'n soort kastje, maar in een andere kleur. Kan knap verwarrend zijn. Ik wees de man voor welk apparaat hij de kaart moest houden, stuurde zijn hand wat bij zodat de kaart herkend kon worden en gaf aan dat het uitchecken gebeurd was. Daarna hielp ik hem uit de bus. Toen hij op de stoep stond wenste ik hem succes en sprintte ik het station in. Rennend de roltrap op naar perron 4B, waar mijn trein al klaar stond. Toen ik zat, ging de trein rijden.
In de trein had ik volop tijd om na te denken over de oude man. Ik kon me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij alle veranderingen niet goed bij kan houden. Had hij al eerder met zijn rollator met de bus gereisd? Dan had hij toch moeten weten dat hij niet voor, maar achter in moest stappen, net zoals mensen met een kinderwagen. Of wist hij dat wel, maar had hij er nu even niet aan gedacht? Jarenlang had hij in de bus contant betaald, daarna moest hij wennen aan een strippenkaart en nu moet hij leren reizen met een OV-chipkaart.
Voor de jeugd is dat niet moeilijk. Die schakelt nog makkelijk en heeft weinig moeite met het leren van nieuwe dingen. Hoe ouder je wordt hoe meer moeite dat overschakelen kost. Je geest schakelt minder snel, maar je lichaam ook. Je reactievermogen wordt minder, zonder rollator haal je de bus niet meer. Hoop gedoe hoor.
Ik was wat te laat van huis vertrokken en moest rennen om de bus te kunnen halen. Buiten adem kwam ik bij de bushalte aan. Was de bus al vertrokken? Nee, op het digitale bord met vertrektijden zag ik dat de bus een paar minuten vertraging had. Ik plofte neer op de bank in het hokje bij de bushalte om even uit te hijgen. Verderop zat een oude man op zijn rollator. Ik schatte hem een eind in de 80. Wilde hij met de bus mee of zat hij daar enkel wat uit te rusten?
Toen de bus arriveerde stapte ik in en checkte ik in met mijn OV-chipcard. Ik zat al op een stoel, toen ik merkte dat de oude man ook met deze bus mee wilde. Een vrouw stond snel op en hielp hem met het naar binnen tillen van zijn rollator. Ik voelde me wat schuldig, waarom had ik niet beter opgelet en die man geholpen? Die kans zou ik nog krijgen.
De man haalde zijn OV-chipkaart tevoorschijn en wilde die aan de buschauffeur geven. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Hij werd verwezen naar de kaartlezer die vlakbij de deur van de bus hangt. Bij zijn poging om om te draaien liet hij de OV-chipkaart vallen. De buschauffeur, een behulpzame jongeman, schoot direct uit zijn stoel, pakte de kaart op en voerde het inchecken uit voor de oude man.
De oude man stopte de OV-chipkaart in zijn jaszak en ging op weg naar een stoel. Hij liep zich echter direct klem. De rollator was te breed voor het gangpad. Hij kon geen kant meer op. Toen kon ik ook in actie komen. Met wat wringen en draaien kwam de man toch op een stoel terecht. Ik klapte de rollator in en bevestigde hem met een veiligheidsriem op de plek die gereserveerd is voor een rolstoel.
Eenmaal onderweg vroeg ik hem waar hij eruit moest. Aha, bij dezelfde halte als ik. Dan kon ik hem helpen. Maar had ik daar wel tijd voor? De bus had onderweg nog meer vertraging opgelopen. Misschien zou ik mijn aansluitende trein missen als ik deze man hielp. Ja mensen, deze egoïstische gedachte ging door mij heen.
Toen de bus bij onze eindhalte was aangekomen, had ik nog 3 minuten voor de overstap naar de trein. Ik maakte de veiligheidsriem los en draaide de rollator zodat de oude man deze direct kon pakken. Hij had zijn OV-chipkaart al in de hand om uit te checken. Hij was dus nog redelijk goed bij de pinken en wist dat hij uit moest checken. Alleen hield hij die kaart niet voor het apparaat waar je in- en uit kunt checken, maar voor het apparaat waarmee je in de bus bestellingen op kunt halen. Net zo'n soort kastje, maar in een andere kleur. Kan knap verwarrend zijn. Ik wees de man voor welk apparaat hij de kaart moest houden, stuurde zijn hand wat bij zodat de kaart herkend kon worden en gaf aan dat het uitchecken gebeurd was. Daarna hielp ik hem uit de bus. Toen hij op de stoep stond wenste ik hem succes en sprintte ik het station in. Rennend de roltrap op naar perron 4B, waar mijn trein al klaar stond. Toen ik zat, ging de trein rijden.
In de trein had ik volop tijd om na te denken over de oude man. Ik kon me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij alle veranderingen niet goed bij kan houden. Had hij al eerder met zijn rollator met de bus gereisd? Dan had hij toch moeten weten dat hij niet voor, maar achter in moest stappen, net zoals mensen met een kinderwagen. Of wist hij dat wel, maar had hij er nu even niet aan gedacht? Jarenlang had hij in de bus contant betaald, daarna moest hij wennen aan een strippenkaart en nu moet hij leren reizen met een OV-chipkaart.
Voor de jeugd is dat niet moeilijk. Die schakelt nog makkelijk en heeft weinig moeite met het leren van nieuwe dingen. Hoe ouder je wordt hoe meer moeite dat overschakelen kost. Je geest schakelt minder snel, maar je lichaam ook. Je reactievermogen wordt minder, zonder rollator haal je de bus niet meer. Hoop gedoe hoor.